در سرزمینی بالیده ام که باغبانش بذر وجودم را در خاکی هرزه پاشیده است. بی ریشه در دیاری قد کشیده ام که هر روز تنها تماشاچی غروبی بودم که بر طلوعش هرگز امیدی نبستم. آسمانش در نگاهم دلتنگ و ابری یا چنان زهری و تیز بود که رنگ آسمان را هرگز ندانستم.
آخر من در این سالها جز مترسک چیزی نبودم. تنها در خیال خود بالیده بودم، من بیزارم از وجودم که حتی علفی خودرو هم نبودم.
تمام زندگی تنها همین بود، واژه ای که تک تک هجایش روزی بر روی قلب بی روح و خسته ات خنجری خواهد شد. در آخرین پرده ی این بازی تمام روزهای زندگی ات در هرم نفس های به شماره افتاده در برابرت و تو در آخرین نقطه ی نگاه سردی که به سقفی کاذب دوخته ای دوباره آنها را مرور خواهی کرد.
همه چیز تمام می شود برای همیشه و تو هرگز پشیمان نخواهی شد.
هرگز
آبجی
